غرق خیالاتی که به زودی به حقیقت میپیوندن

این روزا لحظاتی هستن که دارم به بعد از انقلاب فکر میکنم!

وقتی که حاضر میشم برم بیرون، لباسام رو جوری تست میکنم که بعدا دوست دارم بپوشمون

به شناسنامه‌ی جدیدم فکر میکنم که دین و مذهب داخلش درج نشه

به موزیک‌هایی که دوست دارم توی خیابون بخونم

به خونه و ماشینی که میتونم بخرم

به اسم جدید خیابون‌ها

به روزی که همه میریم توی خیابون جشن پیروزی میگیریم

به تقویمی که تعطیلات رسمیش، جشن‌های باستانی هستن

به فستیوال‌ها و کنسرت‌هایی که برگزار میشن

به آفتاب گرفتن لب ساحل‌های وطن

به کلاب‌هایی که سوای کافه رفتن، به تفریحاتمون اضافه میشن

به مشروب‌هایی که اتانول و الکل صنعتی توشون نیست و ترس کور شدن نداریم

به ورزشکارای خانم که محدودیت ندارن

به استادیوم‌هایی که صدای تشویق زن‌ها و مرد‌ها به یه اندازه شنیده میشه

به تلویزیونی که برنامه‌های جذاب و اخبار واقعی نشون میده

به تلنت‌شوهایی که حامی استعداد دخترا هم هستن

به ماشین و موتورسواری و پیچیدن باد توی موهامون

به قدم زدن‌های شبونه و نداشتن نگرانی

به سیستم آموزشی سالم و نسل جدید بدون عقده

به خریدن وسایل برند از دم قسط

به آرامش خانواده‌ها

به خوشبختی جوون‌ها و چشیدن معنای عشق، بدون نگرانی آینده

به توریست‌هایی که توی خیابون میبینیم و با لبخند و عشق، بهشون نشون میدیم که مردم ایران، پر از حس انسانیت هستن

به مشاغل موفق و کارآفرینی، بی معنی شدن ورشکستگی

به تامین بودن حقوق بشر توی ایران!

به روزای خوب!

با وجود سن کم و بی‌تجربگی، یه چیزی رو خوب فهمیدم؛ اونم این که تا وقتی یه چیزی رو باور نکنیم، اتفاق نمیفته

این روزا باید روزای خوب رو تصور کرد، باید نتیجه‌ی حاصل رو باور کرد، باید مطمئن بود

دیگه اما و اگر و شاید و امیدوارم، نداریم! باید بشه چون ما میخواییم، چون باور داریم که میشه...