بخشش

گاهی مقایسه میکنم(بله بله میدونم مقایسه کردن درست نیست)

اما خب مقایسه چیزیه که خیلی ارادی نیست، به هر حال ذهن گاهی به صورت اتوماتیک، انجامش میده!

به هر حال...مقایسه میکنم آدم فعلی رو با آدم قبلی!(یا حالا هر دو چیز دیگه ای که به هم مربوط باشن)

و دلگیر میشم از خودم...چرا انقد تحمل میکنم؟!

انقد تحمل میکنم که در نهایت دچار یه خشم غیر قابل تحمل میشم

نسبت به همه چیز و همه کس همینم...دوستی، خانواده، رابطه، کار!

الانم دچار خشمم...نسبت به موارد زیادی

حتی نسبت به آدمای بیشعوری که توی مترو هل میدن!

کوچکترین مسائل منو دچار آشفتگی میکنن

اطرافیان دارن سعی میکنن کمکم کنن!(که به نظرم کارساز نیست)

ینی راستش الان یکمی با خونواده چپ افتادم، دوست و رفیقی هم که کاملا یه جهت فکری داشته باشیم ندارم!

میمونه جوجه شاعر(در حال حاضر بهش احمق نمیگم)

اونم به سهم خودش داره کمک میکنه...همین که ازم میخواد باهاش حرف بزنم و پیگیره و مثل نفر قبلی که شاید خیلی رفتارای الانم، نشات گرفته از رفتارای غلط اونه، نیست، کافیه!

خلاصه که من در حال حاضر بخشیدن آدما برام سخت شده و همین شاید نمیذار که مسائل(حتی کوچکترین مسائل) رو توی ذهنم حل کنم و همشونو بریزم دور

ینی جدا از اون رفتارای تو مخ کمالگرایی، کم صبر بودن، زیاد فکر کردن و هزار اخلاق زهرماری ای که دارم، این مورد هم در حال حاضر دارم

از آدما و مسائل نمیگذرم...

حالا فعلا پرونده ی فرش بهشتی بسته بشه، ایشالا که بشه به این پرونده های باز توی ذهنم رسیدگی کنم

میخوام برای مدتی کتاب بخونم، فیلم ببینم، ساز بزنم، بنویسم، بخوابم، ورزش کنم، با طبیعت یکی بشم، فکر نکنم...بلکه ریکاوری بشم!