دوست

الان که این فکرا اومدن توی ذهنم، بغض ترحم انگیزی به گلوم چنگ میزنه و صدای جیغ و داد هاش پرت میشن توی سرم...التماس میکنه که قورتش ندم و بذارم بیاد و خلاص شه

به این فک میکنم که میشه حداقل خودش کمکم کنه که برام عادی بشه...؟!

من کم آوردم...نمیدونم داشتنش کنار خودم، چه تاثیری میتونه بذاره؟! ینی میخوام بگم حتی شاید تاثیرات بد بذاره ولی لازمه که باشه

بله بله...چون من دلم تنگ شده

پ.ن: آخرین باری که دیدمش فک نمیکردم آخرین بار باشه...درست مثه پسربچه ای که یه روزی واسه آخرین بار رفته توی کوچه، فوتبال بازی کرده ولی نمیدونسته آخرین باره...

پ.ن2: میگم حداقل کاش انقد ضربتی و ناگهانی همه چیو نمیترکوندم...به قول آقا خراطها لااقل چیزی میگفتم، فحشی میدادم، حرفی میزدم :/